چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 247
الحمدلله رب العالمين و صلّی الله علی جميع الانبياء والمرسلين
و صلّ علی محمد و آله الطاهرين.
وجود مبارك حضرت يوسف عليه السلام ظرف ارزش های ملكوتی و انسانی بود و به خاطر اين ارزش ها، درهای فيوضات الهی به روی او باز بود. بخشی از فيوضات عنايت شده به او، در سوره ای كه با نام خود آن حضرت است، مطرح شده است.
بدن فقط قدرت جذب مواد خوراكی زمين را دارد، كار ديگری از دستش برنمی آيد. زليخا نيز بدن بود. ميلياردها سال است كه شيوه زندگی حيوانات هيچ فرقی نكرده، امتيازی به دست نياورده، رفعت و منزلتی پيدا نكرده اند؛ چون بدن نمی تواند با اين امور ارتباطی برقرار كند.
لذا وقتی قرآن مجيد انسان را از ناحيه بدن نگاه می كند، با كلمه «بَشِّرِ»* از او ياد می كند، نه با كلمه «آدم» و «انسان». بشر يعنی همين بدن مادی كه تمام عناصر ساختمانی آن با بدن همه حيوانات يكی است. همان طور كه حيوانات نيروی جاذبه ای برای جذب فيوضات خاص ربّانی، آسمانی و ملكوتی ندارند، بدن انسان نيز اين نيرو را ندارد.
حكمای الهی از بدن به شتری تعبير می كنند كه روح الهی انسان را بر اين شتر سوار كردند تا اگر آن روح، جلوه گاه انوار الهی شود، اين مركب او را تا:
