چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 322
را باز می كنند كه ما را راه بدهند؟ كه به آنجا برويم تا انبيا و ائمه عليهم السلام و پاكان را ببينم.
زمانی كه من دوازده ساله بودم، معلمی داشتم- كه از دنيا رفته است- تا كنون نمونه او را نديده ام. روحانيت عجيبی داشت. در هر سه شب احيا به شدت اشك می ريخت. من فقط به جلسه احيای او می رفتم. بعد از مردن ايشان به جای ديگری نمی توانستم بروم، البته شخص ديگری پيدا شد كه شب های احيا نزد او می رفتم، اما مانند او نبود.
ايشان می گفت: خدايا! من از اين شهر و اين زمين می ترسم، خدايا! مرگ و قبر مرا در اين شهر قرار نده. اعمال حج خود را انجام داد، بعد مرد. دعای او مستجاب شد. مردن او خيلی روی من اثر گذاشت. داشتم نفس گير می شدم. هنوز در نبود او غصه می خورم و در خواب او را زياد می ديدم. خيلی عجيب بود.
روزی خيلی ناراحت بودم، در خواب او را ديدم، گفتم: وقتی تو به آن طرف دنيا رفتی، آيا امام حسين عليه السلام را ديده ای؟ چون او به ابی عبدالله عليه السلام خيلی علاقه داشت. گفت: تا كنون صدها بار مرا نزد ايشان برده اند.
نشانه اين نور اين است كه انسان عجيب، عاشق عالم بعد می شود و هميشه منتظر است كه به آنجا برود. تسليم خدا است و نمی خواهد مرگش جلو بيافتد، اما از اين دنيا دلتنگ است. می خواهد از اين شهر به شهر محبوب برود. اين دنيا شهر شيطان ها است؛ سينماها، ماهواره ها، رباها، دزدی ها، ظلم ها، غارت ها، قتل ها. به ما در اينجا سخت می گذرد.
3- آمادگی برای برزخ و قيامت
نشانه سوم آن نور:
