چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 351

«وَ اتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبائِي إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ»

من در كنار فرهنگ سه پيغمبر، سراپا گوش بودم و بعد اقتدا نمودم،

«ما كانَ لَنا أَنْ نُشْرِكَ بِاللَّهِ مِنْ شَيْ ءٍ» «1»

ما ذرّه ای انحراف در اعتقاد به خدا نداريم. اين خيلی حرف است.

گرفتن آينه وجود به طرف خدا

اين قسمت آيه را فارسی تر بگويم: هم سلولی ها! ما پيغمبران را از جنس آينه آفريدند، ما پشت به جمال ازل و ابد نكرديم كه در ما نتابد، بلكه ما روی وجود خود را در برابر او گرفتيم و او با اسما و صفاتش در ما تابيد.

پشت آينه ها با «جيوه» پر شده است، پشت آن كه چيزی را نشان نمی دهد. پشت آينه وجود ما، بدن است، بدن چيزی را نشان نمی دهد، اما اين آيه روح را ببينيد:

«وَ مَنْ يُسْلِمْ وَجْهَهُ إِلَی اللَّهِ» «2»

وجه؛ يعنی كسی چهره واقعی وجود خود را رو به خدا بگيرد، خدايی كه قدرت و نور بی نهايت است، ولی در جيوه چيزی ديده نمی شود، بيشتر مردم دنيا، پشت به خدا هستند، يعنی جيوه وجود آنها به طرف پروردگار است كه هيچ چيزی در وجود آن ها منعكس نمی شود، اما اينان آن صورت آينه ای وجود خود را رو به پروردگار گرفته اند. لذا در خود و همه جا، فقط خدا را می بينند:

«فَأَيْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ» «3»

______________________________
(1)- يوسف (12): 38؛ «برای ما شايسته نيست كه چيزی را شريك خدا قرار دهيم.»

(2)- لقمان (31): 22؛ «و هر كس همه وجود خود را به سوی خدا كند.»

(3)- بقره (2): 115؛ «پس به هر كجا رو كنيد آنجا روی خداست.»