چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 349

خار بيابان نيز گم می شود؛ يعنی آن خار بيابان از او وزين تر و گنجايش آن بيشتر است. با اين همه خاری كه سر راه روح خود ريخته است.

اين همه افراد، عمری است كه دارند روح بيچاره را از روی خارهای خطرناكی مثل زنا، ربا، دروغ، فتنه و فساد عبور می دهند و روح خود را تكه تكه و مجروح می كنند لذا ديگر برای اين روح چيزی نمی ماند. هر قطعه ای بر سر يك خاری گير می كند و تكه تكه می شود.

بينش آگاهان با نور الهی

آگاهان، اهل بينش و بصيرت، روح را چراغدان نور خدا قرار می دهند.

امام رضا عليه السلام می فرمايد: «1» اين نور از باطن ما تا خدا وصل است. روايت در كتاب شريف «كافی» است.

حضرت می فرمايد: هر چه را بخواهيم بيابيم، در اين نور نگاه می كنيم و می يابيم.

وقتی حضرت رضا عليه السلام در نيشابور پياده شدند و به دنبال جنازه ای آمدند كه چند نفر تشييع می كردند، سر قبر ميّت به قبر كَن فرمود: بيرون بيا، خود حضرت داخل رفت و فرمود: جنازه را به من بدهيد. بند كفن ميت را باز كردند، ديدند حضرت رضا عليه السلام خم شد، صورت ميت را بوسيد، بعد در قبر را بست.

شخصی از اهالی نيشابور عرض كرد: شما اولين بار است كه به شهر ما می آييد، مگر آن مرده را می شناختيد؟ حضرت فرمود: خودش و پدران و مادرانش را تا زمان حضرت آدم عليه السلام همه را می شناسم. ما لازم نيست جايی برويم كه مردم را بشناسيم،

______________________________
(1)- بحار الانوار: 26/ 123، باب 7، حديث 17؛ بصائرالدرجات: 173، باب 3، حديث 9؛ «به اين مضمون آمده: عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا عليه السلام: أَنَّهُ كَتَبَ إِلَيْهِ فِي رِسَالَةٍ أَنَّ شِيعَتَنَا مَكْتُوبُونَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ أَخَذَ اللَّهُ عَلَيْنَا وَ عَلَيْهِمُ الْمِيثَاقَ يَرِدُونَ مَوْرِدَنَا وَ يَدْخُلُونَ مَدْخَلَنَا لَيْسَ عَلَی مِلَّةِ الْإِسْلَامِ غَيْرُنَا وَ غَيْرُهُمْ.»