چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 398

اين غارت را برای بدن می خواهد، نه برای روح. در اين كارها روح به غربت كشيده می شود؛ يعنی وقتی تمام نگاه و توجه انسان به سراغ بدن معطوف باشد و روح فراموش شود، گويا وجود ندارد. آن وقت اين نگاه همان نگاه حيوانات است؛ چون افق ديد حيوانات بيشتر از بدن نيست. هر كاری می كنند، برای بدن می كنند.

وقتی نگاه كاملًا به بدن معطوف باشد و به روح ديگر نتواند نگاه كند، انسان غاصب، ظالم، فرعون، نمرود، فتنه گر، گناهكار و معصيت كار به گناهان كبيره می شود.

مقابله با خواسته های نامشروع

همه انبيا و ائمه طاهرين عليهم السلام در اين موارد می فرمايند: مگر حق بدن چقدر است و بدن چقدر می ارزد؟ اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايد: اگر غذايی از گندم و عسل خالص هر روز بخواهم برای خود فراهم كنم، امكان دارد، ولی برای چه؟ من كه توان بدنم را می توانم با دو لقمه از نان جو و مقداری دوغ، خرما، شير و اين چيزهايی كه معمولًا غذای حضرت بود، تأمين كنم، چرا بيش از اين مقدار را به بدن بدهم؟

مقدار لباس و كاشانه ای كه می خواهم به بدن بدهم، خدا از حلال مقرّر كرده است و اضافه تر از حلال را نيز به من اجازه نداده است، چون كه اسراف است.

حلال خالص را نيز پروردگار فرموده است: با زكات، خمس و انفاق آن را حرث كن. برای چه بيش از حد به بدن برسم؟ اينجا نقطه جهاد اكبر است.

با بدن درگير می شود، می گويد: تو بخواه، من كه خواسته تو را به غير از مقدار حلال، آن هم بدون اسراف، جواب نمی دهم. تو زبانت دراز است و اگر تو را رها كنم، حتی در حلال نيز به حدّ معين قناعت نخواهی كرد.

می خواهی هر روز و هر شب بهترين سفره رنگين را برای خود بياندازی. يا