چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 318
«فَإنّ النورَ إذا وَقَعَ فِی القَلْبِ انْشَرَحَ وَ انْفَسَحَ»
به درستی كه هر زمان نور تو در قلب و باطن قرار گيرد باطن گنجايش پيدا می كند.
من در طول عمر خود در اين زمينه از اين روايت بهتر نديده ام. اولين بار اين روايت را پيغمبر صلی الله عليه و آله در نماز جمعه فرمودند. نور؛ يعنی متابعت كه از همين اعمال شكل می گيرد.
اكنون كه نشسته ايم، اگر پرده را كنار بزنند، می بينيم كه چه نور عظيمی توليد می شود و به باطن برمی گردد و به جايی می رسد كه به خدا نزديك می شود. نور وقتی به باطن برمی گردد، باطن گنجايش پيدا می كند و از مضيقه در می آيد.
شخصی در خطبه نماز جمعه برخاست، به پيغمبر صلی الله عليه و آله عرض كرد:
«فَهَلْ لِذلكَ مِنْ عَلامةٍ؟»
آيا اين گشايش نشانه ای دارد تا ما بفهميم كه اين نور گشايش ايجاد می كند؟
حضرت صلی الله عليه و آله فرمودند: بله، چهار نشانه دارد:
«التَّجافِی عَنْ دارِ الغُرُورِ»
آن نور رابطه انسان را با تمام برنامه هايی كه او را بيهوده از باد غرور پر می كند، قطع می كند. مانند صندلیِ مقام، پول دار شدن، زيبايی و چيزهای ديگری كه فقط برای دنيا و اهل دنيا ارزش است؛ چون می فرمايد: دار غرور.
مقام دنيايی در نظر بندگان خدا
خدا گوشه ای از مقام دنيايی را به حضرت يوسف عليه السلام داد، اما ايشان می فرمايد:
