چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 128

«يُوحی إِلَيَّ» «1»

امتياز من در انسانيت، عقل، روح، فطرت، وجدان، قلب و باطن من است؛ چون من در مقام قرب حضرت حق و گيرنده وحی هستم. اين برای جنبه انسانيت من است، نه برای جنبه بشری من؛ چون در بشر بودن، من مانند شما هستم.

تمام افراد بشر دارای ماهيت واحدی هستند، ولی در انسانيت با هم تفاوت های بسيار شگفت انگيزی دارند.

نه تنها انسان ها در جرم بدن تفاوت دارند، بلكه در مواردی كه يك رنگ، يكسان، يك شكل و يك وزن هستند، ولی در همين موارد چندگانه، تفاوت های عجيب و شگفت انگيزی هست. تا ثابت شود مظهر پاكی ها با نماينده آلودگی و ناپاكی ها در ميزان آفرينش چقدر اختلاف و تفاوت دارند كه هم در عملكرد و هم در آثار اعمال، چه در دنيا و چه در آخرت اختلاف دارند.

اشتراك لفظ انسان و تفاوت در معنا

ما در فارسی می گوييم: شير، لغت عربی آن در قرآن كريم «لبن» آمده است:

«لَبَناً خالِصاً سائِغاً» «2»

همين لفظ شير را در دو جای ديگر در ادبيات فارسی به كار می بريم؛ يكی شير، شير جنگل است كه در گرسنگی حمله می كند، می درد، قطعه قطعه می كند و می خورد، آن وقت آرام می گيرد. در عالم طبيعت اين يك نوع شير است. يك نوع شير هم در عالم طبيعت، شير مادر است كه همه حيات، توان، قدرت و رشد برنامه های مادی و معنوی كودك وابسته به آن است. اما اينها با هم چه تفاوتی

______________________________
(1)- كهف (18): 110؛ «بگو: جز اين نيست كه من هم بشری مانند شمايم كه به من وحی می شود.»

(2)- نحل (16): 66؛ «شيری خالص و گوارا.»