چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 257

بين هفتاد و يك بدن قطعه قطعه و هشتاد و چهار ناله، در كمال آرامش، به معشوق می گويد:

«صَبراً عَلَی قَضائِك» «1» اين طبل های توخالی چيست كه برای شما می زنند؟ به شما يقين بدهم كه ما اين صدا را به كيفيتی ديگر در قيامت می شنويم. همه گوش ها را نمی گذارند كه در آنجا اين صدا را بشنوند. اين صدا از گلوی خدا است.

لياقت شنيدن صداهای الهی

مگر در قرآن، در سوره بقره نمی فرمايد:

«وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ» «2»

من صدايم را در قيامت به همه گوش ها نمی رسانم. گوشی بايد باشد كه صدای منِ خدا را بشنود.

«صَبراً عَلَی قَضائِك»

با علی اكبر، قمر بنی هاشم و يارانم، در اوج سوختن دل، با علی اصغر جان داده در آغوشم مرا امتحان می كنی؟ صبر می كنم. از تو رو بر نمی گردانم، می ايستم و لذت می برم.

«وَ لامَعْبُودَ سِواكَ»

محبوب من! ديگر چه می خواهی؟ اين ديگر اوج آن صدای جان است. جان

______________________________
(1)- ينابيع المودة: 3/ 82 (مقتل الحسين عليه السلام).

(2)- بقره (2): 174؛ «و خدا روز قيامت با آنان سخن نمی گويد.»