مسموميّت روح با سمّ گناه

گناه و دنياپرستی «1» مانند كنده دودكننده ای است كه چهره مبارك عقل، وجدان و فطرت را می پوشاند و قلب را می ميراند.

وجود مبارك رسول خدا صلی الله عليه و آله از گناه و دنياپرستی به سمّ خطرناك تعبير كرده است. نياز به توضيح نيست كه زهر چه می كند. سمّ ظاهری با بدن چه می كند؟ سمّ باطنی از آن خطرناك تر است. اين طور نيست كه وقتی هر بدنی بميرد، از خدا جدا شود. اما هر روحی، با سمّ گناه دچار جدايی می شود.

خيلی از بدن ها وقتی می ميرند، از ارزش زمان حيات خود نمی افتند و خيلی از بدن ها به جايی كه در آن دفن می شوند، ارزش می دهند:

«وَ طابَتِ الارْضُ الَّتی فِيها دُفِنْتُمْ» «2» بدون امام حسين عليه السلام كربلا قيمتی نداشت. از وقتی كه بدن های پاك آنان را در اين سرزمين دفن كردند، آنجا قيمت پيدا كرد كه خوردن ذره ای خاك كربلا كه حرام بود، با دفن آن عزيزان به داروی شفا بخش تبديل شد.

خيلی از بدن ها ارزش زمان حيات خود را دارند، اما ارواحی كه با گناه به اسارت گرفته می شوند، دچار جدايی از حضرت حق می شوند:

«إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ» «3»

بين آنها و پروردگار جدايی می افتد كه سنگين ترين و خسارت بارترين چيز در

______________________________
(1)- الكافی: 2/ 136، حديث 22؛ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ إِنَّ فِي كِتَابِ عَلِيٍّ ص إِنَّمَا مَثَلُ الدُّنْيَا كَمَثَلِ الْحَيَّةِ مَا أَلْيَنَ مَسَّهَا وَ فِي جَوْفِهَا السَّمُّ النَّاقِعُ يَحْذَرُهَا الرَّجُلُ الْعَاقِلُ وَ يَهْوِي إِلَيْهَا الصَّبِيُّ الْجَاهِلُ.»

(2)- بحار الأنوار: 98/ 201، باب 18، حديث 32.

(3)- مطففين (83): 15؛ «بلكه اينان در آن روز از پروردگارشان محبوب اند.»