چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 294

كاشت در زمين وجود

تعبير زيبايی در اين زمينه در قرآن وجود دارد كه می فرمايد:

«وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ»

زمين پاك، به اراده و عنايت خدا، روييدنی های پاك و ملكوتی را در خود می روياند.

«وَ الَّذِي خَبُثَ لا يَخْرُجُ إِلَّا نَكِداً» «1»

آن زمينی كه بی لياقت و سنگلاخ است، چيزی بيرون نمی دهد. اگر هم بيرون بدهد، نه ارزشی دارد و نه دردی را دوا می كند. بلكه بر روی زمين خبيث مانند بارِ سنگينی است.

اين دو شاخه ملكوتی كه باعث شد تا تمكّن، حكمت، علم، مقام صدّيقی، مقام محسن و مخلَص و تأويل احاديث- كه در سوره يوسف مطرح است- يعنی راه يافتن به اسرار و حقايق، برای حضرت يوسف عليه السلام حاصل شود. گذشته از دو مقام مخلَص و نبوت حضرت، هر مقام ديگری كه برای ايشان بيان شده است، برای هر مرد و زنی كه اين دو شاخه معنوی را در سرزمين وجود خود و به دست خود برويانند، همه آن مقامات، برای آنان نيز حاصل می شود. دليل هم نمی خواهد؛ چون تاريخ زندگی پاكان عالم، اين معنا را ثابت كرده است.

اما اين دو واقعيت كه در قرآن مطرح است، ابتدا با ده برادرش مطرح شد. اين ده نفر فكر می كردند در سفر اول كه از كنعان به مصر آمدند، به گدايی آمده اند. اين

______________________________
(1)- اعراف (7): 58؛ «و زمين پاك است كه گياهش به اذن پروردگارش بيرون می آيد، و زمينی كه ناپاك است، جز گياهی اندك و بی سود از آن بيرون نمی آيد.»