چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 352

فضل خدا بر بندگان خاص

اين كه روی منِ- حضرت يوسف عليه السلام- به طرف خداست:

«ذلِكَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنا وَ عَلَی النَّاسِ»

اين لطف خدا به حضرت ابراهيم، اسحاق، يعقوب عليهم السلام و من است، به تك تك مردم عالم نيز روی آينه ای داده است:

«وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ» «1»

ولی نود درصد مردم آينه را به طرف عناصر دنيا گرفته اند و اين مناظر و تصوير عناصر پست دنيايی در اين آينه می افتد، لذا عاشق دنيا هستند. حس می كنند كه اين عشق مانند سرطان، تمام بندهای روحی آنان را پاره كرده است، ولی حاضر نيستند چند كلمه برای ثروتشان وصيت بنويسند كه مثلًا يك سوم آن را كه مال خود او است، بعد از مرگ خرج آخرت من كنيد چون باز هم باور نمی كند و می ميرد. از نوشتن يك خط در راه خدا و برای خدا ابا دارد؛ چون پايبند به دنيا شده است. آينه وجودش به طرف دنيا است و اصلًا غير از دنيا را نمی بيند و هميشه دنيا در آن منعكس است.

حضرت پروردگار به تمام انسان ها اين احسان را كرده است كه آينه آنان را خلقت كرده، ولی ايشان، طرف جيوه ای آن را به طرف خدا گرفته اند، لذا نور خدا به آن پرقدرتی، در جيوه پيدا نيست.

______________________________
(1)- يوسف (12): 38؛ «اين از فضل خدا بر ما و بر مردم است، ولی بيشتر مردم ناسپاسند.»