چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 270

بماند و كسی كه بخلش از بين نرود، توبه اش فايده ای ندارد.

«وَ مَنْ تابَ فَلَمْ يُقَصِّرْ امَلَهُ وَ لَمْ يَحْفَظْ لِسانَهُ فَلَيْسَ بِتائبٍ»

آن كسی كه در آرزوهای دست نيافتنی دست و پا می زند و زبانش برای هر گناهی رها است، توبه اش توبه نيست.

«وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ يُقَدِّمْ فَضْلَ قُوتِهِ مِنْ بَدَنِهِ فَلَيْسَ بِتائبٍ»

اگر كسی بگويد: خدايا! توبه كرده ام، ولی گوشت های حرام روييده بر بدن را آب و تسويه نكند، توبه نكرده است. اگر همه اين امور را عوض كند:

«وَ إذَا اسْتَقَامَ عَلَی هَذِهِ الِخصالِ فَذَاكَ تائِبٌ» «1» و به آن تداوم بدهد توبه كننده واقعی است.

عزم بر توبه به درگاه غفار

می گويد: نيت واقعی داشته باش كه از فردا خودت را عوض كنی، خدا اصلًا سخت نمی گيرد.

«يا مَنْ يَقْبَلُ اليَسِيرَ وَ يَعْفُو عَنِ الكَثيرِ» «2» بارها خدا پيغام داده است كه من خدای سخت گيری نيستم. با اين نيت، همه گذشته خود را تسويه كنيم. فقط بگو: همه چيز را جدی عوض می كنم، من هم جدی تمام گناهان گذشته تو را در همين لحظه می بخشم.

يكی از قيمتی ترين شعرهايی كه در دوره عمرم ديدم اين است:

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 6/ 35: باب 20، حديث 52؛ جامع الاخبار: 88.

(2)- بحار الأنوار: 95/ 93، باب 6، حديث 2.