چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 168

ذكر مناجات عاشق با معشوق

«يا مَشْكُورَ الشَّاكِرينَ يَا جَلِيسَ الذّاكِرينَ يا مَوْصُوفَ مَنْ وَحَّدَهُ يا مَحْبُوبَ مَنْ أَحَبَّهُ يا غَوْثَ مَنْ أَرادَه» «1» اين عشق چقدر زيبا است. عشق به او، عشقی است كه ارزش مطلق دارد؛ چون معشوقش مطلق است. عشقش نيز ماندنی است؛ چون معشوق ماندنی است.

معشوق تغيير نمی كند كه عشق تغيير كند و سرد شود.

روبناها، كشته شدن ها، آتش گرفتن ها، اسارت ها، مضيقه ها، تشنگی ها، گرسنگی ها و بلاها هيچ اثری در عشق و عاشق و معشوق نگذاشت.

در روايت دارد: در گودال قتلگاه، لحظه به لحظه رنگ رخساره حضرت برافروخته تر شده بود؛ يعنی چنان لذّتی به او دست داده بود كه رنگ او در عالی ترين حالت بود و وقتی تيزی خنجر شمر به گلو كشيده شد، زيباترين لبخند را زد.

ای كاش دوربين و فيلم بود و آن لبخند را می گرفت تا معنی لبخند را در عالم بدانند چيست و بفهمند كه ريشه اين لبخند از كجا بود؟

خدايا! از اين عشق دست ما خالی است، اگر اين عشق با ما بود كه ما در همه امور در اوج پاكی بوديم. مگر خود در قرآن فرمان ندادی كه:

______________________________
(1)- بحار الانوار: 99/ 55- 56، باب 5، حديث 11؛ «يَا مَعْرُوفَ الْعَارِفِينَ يَا مَعْبُودَ الْعَابِدِينَ يَا مَشْكُورَ الشَّاكِرِينَ يَا جَلِيسَ الذَّاكِرِينَ يَا مَحْمُودَ مَنْ حَمِدَهُ يَا مَوْجُودَ مَنْ طَلَبَهُ يَا مَوْصُوفَ مَنْ وَحَّدَهُ يَا مَحْبُوبَ مَنْ أَحَبَّهُ يَا غَوْثَ مَنْ أَرَادَهُ يَا مَقْصُودَ مَنْ أَنَابَ إِلَيْه.»