چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 56
حضرت يوسف عليه السلام در مقام «مخلَصين» بود، مقامی كه شياطين در پيشگاه پروردگار قسم خوردند:
«قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ* إِلَّا عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ» «1»
ما به همه جا می توانيم دست اندازی كنيم، الّا اين كه ما به مخلَصين عالم دسترسی نداريم.
اين اوج مقام اين جوان است. فردای قيامت، در ترازوی عدالت، همه جوان ها را با وزن سنگين اين جوان می سنجند. جوان ها به پروردگار چه جوابی می دهند؟
امام صادق عليه السلام می فرمايد:
در ترازوی قيامت، وزن تمام جوانان را با حضرت يوسف عليه السلام می سنجند. «2»
شرمندگی از ايام جوانی
سعدی شعری دارد كه اين شعر، هنوز هم از شعرهايی است كه در تنهايی زمزمه می كنم. به خصوص وقتی كه به حجّ مشرّف می شدم، يكی از غذاهای بسيار مطبوع باطنيم، اين شعر سعدی بود:
|
بر در كعبه سائلی ديدم |
كه همی گفت و می گرستی خش |
|
|
من نگويم كه طاعتم بپذير |
قلم عفو بر گناهم كش «3» |
|
«خش» در شعر، همان خوش است، يعنی با شوق گريه می كرد. من می رفتم پرده كعبه را بالا می زدم و زير پرده، صورتم را روی ديوار كعبه می گذاشتم، كسی ديگر مرا
______________________________ (1)- ص (38): 82- 83؛ به عزتت سوگند همه آنان را گمراه می كنم* مگر بندگان خالص شده ات را.»
(2)- الكافی: 8/ 228، حديث 291.
(3)- ديوان سعدی شيرازی.
