چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 360

اگر منظور از اين نيابت از خدا كه در آيه مطرح است، بدن بود، خدا كه جسم نيست كه از بدن نايب بخواهد. همچنين اگر اين بود كه من كار جديدی در جهت عنصری می خواهم بكنم، اين كار جديدی نبود؛ چون حيوانات، قبل از ما در دنيا پر بودند. پس اين خلافت به كجای وجود آدم ارتباط دارد؟ با توجه به اين كه آيات قرآن مجيد جلوه علم، حكمت، عدل و رحمت پروردگار است، و استواری و استحكام آيات قرآن، قابل ترديد نيست، اگر بخواهيم بگوييم نيابت از او با بدن صورت می گيرد، با آيه و طبيعت عالم نمی سازد.

اسمای مورد تعليم آدم

«عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها» «1»

به تحقيق خودم، تقريباً به اين نتيجه رسيدم كه منظور از «الْأَسْماءَ كُلَّها» اسمای حسنای پروردگار است. نه اين كه تمام اين حيواناتی كه به آنها نشان دادم، گفتم: نام اين حيوان شتر است، آن يكی گاو است، اين نام گذاری را كه بعد از خلقت و شروع زندگی خودش می توانست انجام بدهد، همان طور كه خشت و آجر روی هم چيده را خود ما اسم «ديوار» روی آن گذاشتيم، پروردگار نيز اين اعتبار اسمی را از ما قبول كرده است.

وقتی در قرآن مجيد داستان حضرت موسی عليه السلام و آن مرد عالِم را بيان می كند، می فرمايد:

«وَ أَمَّا الْجِدارُ فَكانَ لِغُلامَيْنِ» «2»

______________________________
(1)- بقره (2): 31؛ «همه نام ها [یِ موجودات ] را به آدم آموخت.»

(2)- كهف (18): 82؛ «و اما آن ديوار از دو نوجوان يتيم در اين شهر بود.»