.jpg)
.jpg)
حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 362
اهل خدا و از اصحاب پاكی و درستی است هزاران نكته باريك تر ز مو از آن برداشت می كند. خداوند هم او را ياری می كند تا بهتر انديشه كند و هوس كاخ نشينی يا داشتن ماشين دويست ميليون تومانی يا راه انداختن مهمانی های چند ميليونی به سرش نزند. ياری اش می دهد تا به خود بگويد اين همه اسراف را برای خشنودی چه كسی انجام می دهد؟
برای مردم؟ مگر كليد بهشت و جهنم در دست مردم است؟
به راستی، اگر همه مردم از ما تعريف كنند، به چه درد ما می خورد يا اگر همگان ما را تكذيب كنند، چه ضرری به ما خواهد رسيد؟ اگر همه در حق ما دروغ بگويند يا تهمت بزنند، چه ضرری به ما خواهند زد؟
اگر كسی اهل بندگی خدا و در پناه خدا باشد، بانگ هيچ سگی، به قول قرآن مجيد، [9] در زندگی اش اهميت نخواهد داشت.
آيا بنی اميه كه در كربلا آن قدر هاری كردند و در كوفه و شام آن قدر تهمت زدند كه اهل بيت از دين خارج شده اند (اين تبليغات آن قدر گسترده بود كه مردم شام آمده بودند ديندارانی كه بی دين شده بودند را ببينند. آن ها به حضرت زين العابدين، عليه السلام، با اين ذهنيت نگاه می كردند كه ايشان قبلا دين داشته و بعد بی دين شده اند) به هدف خود رسيدند؟ چه كسی در اين ميدان ضرر كرد: حسين بن علی، زينب كبری، حبيب بن مظاهر، علی اكبر، يا امام زين العابدين؟ شهدا و راهيان كربلا ضرر كردند يا بنی اميه؟
کسی كه با خدا زندگی كند، هر چند زبان ها و شمشيرها عليه او بسيج شوند، سرسوزنی نمی توانند به او زيان برسانند؛ مگر نه اين است كه حضرت باری تعالی اطميمنان داده است:
«إن اللّه يدافع عن الذين آمنوا إن اللّه لا يحب كل خوان كفور» [10]
