حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 138

كارخانه و خانه و صندلی و پول رسيديم، توقف نكنيم، زيرا ابزار متنوع دنيا برای ما مانند خشكی است كه اگر در آن ها بيفتيم، بال بال می زنيم و هلاك می شويم. در دريای هستی بايد يكتانگر و يكرنگ نگر باشيم و هم چنان كه از نعمت ها بهره می بريم، در كنار آن ها توقف نكنيم، زيرا تنها در اين صورت حيات پيدا می كنيم. قرآن می فرمايد:

«من عمل صالحا مّن ذكر أو أنثی و هو مؤمن فلنحيينّه حيوة طيّبة و لنجزينّهم أجرهم بأحسن ما كانوا يعملون». [4]

از مردوزن، هركس كار شايسته انجام دهد درحالی كه مؤمن است، مسلما او را به زندگی پاك و پاكيزه ای زنده می داريم و پاداششان را بر پايه بهترين عملی كه همواره انجام می داده اند، می دهيم.

عمل يعنی حركت كردن و متوقف نشدن. خيلی ها وقتی به پول و شهوت می رسند، كنار آن چمباتمه می زنند و ديگر برنمی خيزند. خيلی ها وقتی به دنيا می رسند، مانند ماهی ای كه در خشكی افتاده باشد، بالا و پايين می پرند و عرق می ريزند. فكر می كنند اين حركت ها و جنبش ها برای نجات است، درحالی كه نشانه نابودی است.

«من عمل صلحا مّن ذكر أو أنثی و هو مؤمن ...»

كسی كه خودش را مهمان او می داند و كنار هيچ نعمتی نمی ايستد و می رود، در حقيقت، نعمت های خدا را در سفره ای كوچك گذارده و به كمر بسته است. مسافرهای قديم وقتی حركت می كردند، هروقت گرسنه شان می شد، خيلی معمولی گره سفره شان را باز می كردند و نصفه نانی از آن در می آوردند و هم چنان كه راه می رفتند می خوردند و خدا را شكر می كردند. هيچ مسافری در قديم سفره اش را پهن نمی كرد تا غذا بخورد و سير شود، چون از راه می ماند و تلف می شد. ما هم بايد ياد بگيريم كه توقف كردن به معنی از راه ماندن و به مقصود نرسيدن و تلف شدن است.