حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 46

هر كدام را كه دلت می خواهد بردار، اما ديگر پيش من نياور، بزن زمين و بشكن. شاگر هم شيشه را از طاقچه برداشت و به زمين زد. عطار گفت: حالا آن يكی را بياور؟ گفت: حالا ديگر شيشه ای نيست! [5]

چپ چشم ها و دوبينان همين بی دينان و بی قلب ها و بريدگان از خدايند كه يكی را دوتا می بينند و در نهايت، آن يك دانه را هم می زنند می شكنند و چيز ديگری در زندگی برايشان باقی نمی ماند. بعد، در قيامت هم سوال می كنند چرا بايد به جهنم بروند؟ خداوند نيزهمان طور كه گذشت دليلش را نابينايی و ناشنوايی و نافهمی و كوری حس های باطنی شان عنوان می كند:

«هم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لا يبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها».

بويايی اين افراد بوی خوش مجالس خدا و بوی بد مجالس گناه را استشمام نمی كند و چشمشان حقيقت اشيا را نمی بيند. درحالی كه پيغمبر اكرم وقتی جلسات علم و معرفت و اخلاق را می ديد می فرمود:

«روضة من رياض الجنة». [6]

يعنی مكانی كه در آن طالبان علم و معرفت نشسته اند باغی از باغ های بهشت است. اين حقيقت اين نوع مجالس است و اگر خدا پرده را كنار بزند، قطعا معلم و متعلّم خودشان را وسط بهشت می بينند.

لباسی كه محفوظ ماند

شايد بعضی ها در زندگی شان اين مسائل را نديده باشند، اما به شخصه بعضی از اين آدم های بينا و شنوا را ديده ام. 17- 18 سالم بود و تازه طلبه شده بودم و تازه هم لباس روحانيت پوشيده بودم. واقع مطلب اين است كه لباس را يكی از اولياء الهی به من پوشاند كه نفس حقش در زندگی من خيلی تاثير داشت و هنوز در حسرت ديدارش هستم؛