.jpg)
.jpg)
حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 126
- «خلقناكم من نفس واحدة»
|
چو عضوی به درد آورد روزگار |
دگر عضوها را نماند قرار |
|
|
تو كز محنت ديگران بی غمی |
نشايد كه نامت نهند آدمی. |
|
[19]
به راستی، چرا انسان اين قدر از اين فرهنگ فاصله گرفته و ديگر كسی به كسی رحم نمی كند؟ وقتی عضوی از اعضای بدن درد می گيرد، بقيه اعضا به كمك می شتابند تا آن ناراحتی را رفع كنند، اما اين موجودات دو پای پر ادعا نه تنها درد هم را در اين زندگی كاهش نمی دهند، برای يكديگر درد نيز می سازند. بابا طاهر به زيبايی از اين مساله گلايه می كند و می گويد:
|
تو كه خويشم نئی پيشم چرايی؟ |
تو كه نوشم نئی نيشم چرايی؟ |
|
|
تو كه باری ز دوشم برنداری |
نمك پاش دل ريشم چرايی؟ |
|
از اين دست سوالات، خدا و انبياء و خوبان درگاه الهی فراوان از اين جنس دوپا پرسيده اند. چه می شود كرد كه سخن نمی شنوند و جوابی ندارند و كروكور شده اند؟ به راستی، چقدر سخت است انسان نبودن، و با وجود اين همه چراغ بيراهه رفتن!
درسی از پيامبر اكرم (ص)
حكايتی از سيره نبی مكرم اسلام نقل شده است كه بسيار درخور تامل است و فاصله ما را با آن حضرت به خوبی نشان می دهد.
ابوذر غفاری می گويد: وقت نماز مغرب و عشاء به مسجد رفتم تا نمازم را با پيغمبر خدا بخوانم. ديدم چهره ايشان خيلی غمگين و گرفته است و اصلا مجال آن نيست كه با ايشان حرف بزنم. چند ساعت بعد، وقتی بلال اذان صبح را گفت، دوباره به مسجد رفتم. بعد از نماز پيامبر
