چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 34

كور می كند. «1» ديد او نسبت به زندگی، ديد كوركورانه ای است؛ يعنی تنها چيزی كه در اين عشق محاسبه می كند و غير از آن را نمی تواند محاسبه كند، لذتی است كه به قيمت آلوده كردن دامن خود و خانواده است.

آيات سوره يوسف به هر جوانی، از مرد و زن، نسبت به خطرات اين عشق شعله كشيده از هوای نفس و نفس امّاره هشدار می دهد كه بدانيد! اين عشق، سراپا خطر، خسارت، زيان و ضرر است و شما را به هر گناهی آلوده می كند. گناهی كه پروردگار در سوره فرقان عذاب اين گناه را دو برابر گناهان ديگر اعلام كرده است.

آياتش مفصل است و با اين آيه شروع می شود:

«وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْناً» «2»

بندگان خدا، زندگی بی بار و سبكی دارند. سنگينی بار زندگی در گناه است، گرچه صغيره باشد.

سنگينی بار گناه در برابر خالق

ائمه ما در روايات می فرمايند:

به كوچكی گناه نگاه نكن، بلكه به آن شخص بزرگی كه در برابر او گناه را مرتكب

______________________________
(1)- نهج البلاغه: 108؛ «مَنْ عَشِقَ شَيْئاً أَعْشَی بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحِيحَةٍ وَ يَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَيْرِ سَمِيعَةٍ قَدْ خَرَقَتِ الشَّهَوَاتُ عَقْلَهُ وَ أَمَاتَتِ الدُّنْيَا قَلْبَهُ وَ وَلِهَتْ عَلَيْهَا نَفْسُهُ فَهُوَ عَبْدٌ لَهَا وَ لِمَنْ فِي يَدَيْهِ شَيْ ءٌ مِنْهَا حَيْثُمَا زَالَتْ زَالَ إِلَيْهَا وَ حَيْثُمَا أَقْبَلَتْ أَقْبَلَ عَلَيْهَا لَا يَنْزَجِرُ مِنَ اللَّهِ بِزَاجِرٍ وَ لَا يَتَّعِظُ مِنْهُ بِوَاعِظٍ.»

(2)- فرقان (25): 63؛ «و بندگان رحمان كسانی اند كه روی زمين با آرامش و فروتنی راه می روند.»