حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 146

زمينی يا نخود يا پرتقال كه می كاری، بعد از مدتی به جای آن يك دانه پرتقال در هر سال، پنج هزار پرتقال می دهد و آن دانه گندم را هفتصد برابر می كند. تقلب و كلاهبرداری هم در كارش نيست. امين الهی است و تو هرچه در آن بكاری بی خيانت برداشت می كنی.

حكما و عرفا می گويند: شايسته است كسی كه از زمين آفريده شده، مانند زمين امين باشد و بگذارد آيات قرآن را در او بكارند تا اين وجود امين آيات الهی را به شجره طيبه ای تبديل كند كه:

«أصلها ثابت و فرعها فی السّماء تؤتی أكلها كلّ حين». [14]

ريشه اش استوار و پابرجا و شاخه اش در آسمان است و ميوه اش را به اجازه پروردگارش در هر زمانی می دهد.

يكی از مصاديق اين معنا و ماهيان اين دريا كه ابدا به خشكی رو نكرد و زمين بسيار امينی بود كه از گنج الهی به خوبی نگهداری كرد خديجه كبری [15]، سلام اللّه عليها، بود. عظمت اين بانو را از محصولش می توان شناخت و فهميد كه اين ماهی در اين دريای وحدت و بحر «لا اله الا الله»، در اين دريای «لا حول و لا قوة الا باللّه» و «لا مؤثر فی الوجود الا اللّه» و «اياك نعبد و اياك نستعين» چگونه زيسته است. دانه ای كه در اين سرزمين كاشته شد، به فاطمه زهرا بدل شد و محصول آن حسن و حسين، عليهما السلام، گرديد. باغبان اين دو كشت نيز پيغمبر و علی، عليهما السلام، بودند. ميوه های بعدی اين كشت حضرت زين العابدين تا امام عصر، عليهم السلام، بود. ميوه امام زمان هم يك جزئش حوزه های علميه شيعه از زمان مرحوم كلينی تاكنون است كه هزاران فقيه و اصولی و مفسر و عالم و مولد و نويسنده تحويل عالم داده است و اين رشد ادامه دارد تا روزی كه همين زمين پر از ميوه سالم شود.

«و لقد كتبنا فی الزّبور من بعد الذّكر أنّ الأرض يرثها عبادی الصلحون». [16]