اگر در جهان از جهان رسته ای است

در از خلق بر خويشتن بسته است

كس از دست جور زبان ها نرست

اگر خودنمايست و گر حق پرست

اگر بر پَری چون مَلَك ز آسمان

به دامن در آويزدت بدگمان

به كوشش توان دجله را پيش بست

نشايد زبان بدانديش بست

فراهم نشينند تر دامنان

كه" اين زهد خشكست و آن دام نان"

تو روی از پرستيدن حق مپيچ

بهل تا نگيرند خلقت به هيچ

چو راضی شد از بنده يزدان پاك

گر اين ها نگردند راضی، چه باك؟

بدانديش خلق از حق آگاه نيست

ز غوغای خلقش به حق راه نيست

از آن ره به جايی نياورده اند

كه اول قدم پی غلط كرده اند

دو كس بر حديثی گمارند گوش

از اين تا بدان، ز اهرمن تا سروش

يكی پند گيرد دگر ناپسند

نپردازد از حرف گيری به پند

فرومانده در كنج تاريك جای

چه در يابد از جای گيتی نمای؟

مپندار اگر شير و گر روبهی

كز اينان به مردی و حيلت رهی

اگر كنج خلوت نشيند كسی

كه پروای صحبت ندارد بسی

مذمت كنندش كه" زرق است و ريو

ز مردم چنان می گريزند، كه ديو"

و گر خنده روی ست و آميزگار

عفيفش ندانند و پرهيزگار

غنی را به غيبت بكاوند پوست

كه" فرعون اگر هست در عالم، اوست"

و گر بينوايی بگريد به سوز

نگون بخت خوانندش و تيره روز

و گر كامرانی در آيد ز پای

غنيمت شمارند و فضل خدای