حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 50

«قل يعبادی الّذين اسرفوا علی انفسهم لا تقنطوا من رّحمة اللّه إنّ اللّه يغفر الذّنوب جميعا إنّه هو الغفور الرّحيم». [8]

ای كسی كه همه وجودت را هزينه گناه كردی، حاضرم ببخشمت، نه تنها نمی آيد، مريض هم می شود. اما اگر ساعت دو نصف شب كه در خواب شيرين است يك نامحرم به او تلفن بزند، می گويد: كجايی؟ آمدم.

او اين صدا را دوست دارد و همان را هم می شنود، لذا اگر پروردگار به او بگويد:

«ألم يأن للّذيم ءامنوا ان تخشع قلوبهم لذكر اللّه و ما نزل من الحقّ و لا يكونوا كالّذين اوتوا الكتب من قبل فطال عليهم الأمد فقست قلوبهم و كثير مّنهم فاسقون». [9]

نمی شنود.

اين تاثير رابطه حس باطن و حسن ظاهر است. اما يك سوال؛

به راستی، چرا پرده از حقيقت اشيا برنمی دارند و حقايق را آن گونه كه هست نشانمان نمی دهند تا به دنبالشان برويم؟ چرا خسرو عالم صلاح نمی بيند پرده ها را كنار بزند؟

يك پاسخ اين است كه او دوست دارد انسان بر اثر ايمان به غيب حركت كند تا كارش ارزش بيشتری داشت هباشد. امام صادق می فرمايد:

اگر پس پرده را نشانتان بدهند، با سر دنبال خوبی ها می رويد. اما اين باارزش است كه نديده به دنبال آن باشيد. [11]

دوستان پيامبر اكرم

يك روز، پيامبر به مسجدی ها گفت: چقدر برای ديدن برادرانم اشتياق دارم! گفتند: يا رسول اللّه، پس ما كيستيم؟ فرمود: شما اصحاب منيد. شما