حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 29
نگاه اولياء الهی به پيامبر
اولياء كسانی هستند كه عبادت كامل كرده، روزه كامل گرفته، نماز كامل خوانده، ايمان كامل داشته، و خلاصه، در قيامت از اين نظر چيزی كم ندارند. با اين حال، آن ها اين گونه دعا می كنند؛ آن هم با گريه های طولانی نيمه شب؛
«اللّهم ارزقنا شفاعة محمّد». [19]
اين گروه همه چيز دارند ولی به خدا التماس می كنند كه در قيامت پيغمبر را شفيعشان قرار دهد. مبادا ايمان و عباداتشان نتواند آن ها را نجات دهد.
اين تاثير نگاهی است كه مبتنی بر عقل و فطرت و وجدان باشد.
قرآن: وحی الهی يا حكايت پيشينيان؟
خداوند متعال در آيه 15 از سوره مباركه مائه می فرمايد:
«... قد جاءكم من اللّه نور و كتاب مبين».
بی ترديد، از سوی خدا بر شما نور و كتابی روشنگر آمده است.
جالب اين است كه خداوند در اين آيه از قرآن و پيغمبر به يك عنوان تعبير می كند. درباره پيغمبر می گويد: «نور»، و درباره قرآن می گويد:
«كتاب مبين»، زيرا مبين هم به معنای نور و نوردهنده است. البته، خداوند در آيه ای ديگر به طور خاصّ قرآن را نور معرفی می كند:
«يا أيّها النّاس قد جاءكم برهان من ربّكم و أنزلنا إليكم نورا مبينا». [20]
ای مردم، يقينا از سوی پروردگارتان برای شما برهان (و دليلی چون پيامبر و معجزاتش) آمد و نور روشنگری (چون قرآن) به سوی شما نازل كرديم.
پس، از نظر پروردگار هم پيغمبر نور است و هم قرآن. يك نگاه مردم به قرآن نيز همين بود، يعنی آن را نور و كتاب هدايت و وحی الهی می ديدند.
