حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 201

بسم اللّه الرحمن الرحيم. الحمد للّه رب العالمين و صلّی اللّه علی جميع الأنبياء و المرسلين و صلّ علی محمّد و آله الطاهرين.

زيباترين و پرمنعفت ترين فرمان خداوند به انسان امر به انديشيدن است.

قرآن كريم، در سوره مباركه سبأ، سرنوشت قومی را مطرح می كند كه نخواستند از عقل و فكر خود، اين نعمت های بزرگ حق تعالی، به خوبی بهره ببرند. آن ها تمام زندگی و موجوديت خود را در برآورده كردن خواسته های شكم و شهوت خلاصه كرده بودند. كورشان هم كشور بسيار آبادی بود كه قرآن از آن به «بلدة طيّبه» تعبير كرده است.

«لقد كان لسبأ فی مسكنهم آية جنتان عن يمين و شمال كلوا من رزق ربكم و اشكروا له بلدة طيبة و رب غفور». [1]

يقينا برای قوم سبا در جای اقامتشان نشانه ای از قدرت و رحمت خدا وجود داشت: دو باغ از طرف راست و چپ. گفتيم: از رزق و روزی پروردگارتان بخوريد، و برای او سپاسگزاری كنيد، سرزمينی خوش و دلپذير داريد، و پروردگاری بسيار آمرزنده.

چنان كه از اين آيات استفاده می شود خيابان ها و كوچه های اين شهر از دو طرف پر از درختان ميوه بود و از انواع نعمت های مادی و معنوی