حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 144

دنيا كنی و از خدا ببری؟ لعنت به اين شانه و به آن كسی كه آن را به من داد! چهار تا دهن كجی هم به هارون كرد و بعد فرار كرد و رفت. و هارون تازه فهميد كه در چه لجنزاری دارد دست وپا می زند.

اين ها درس زندگی برای ماست كه بدانيم خدا يكی است: «وحده لا شريك له»، دين از اول تاكنون يكی بوده: «اهدنا الصراط المستقيم»، عمر يكبار است، مرگ يكبار است، زنده شدن يكبار است، بهشت رفتن برای هميشه يكبار است و جهنم رفتن هم برای ابد يكبار است. اين مسير زندگی است. انسان های زيادی در طول تاريخ اين مسير را گم كردند و به پوچی و بی هدفی رسيدند. در قرآن كريم، دراين باره دو لغت وجود دارد كه خيلی قابل تامل است: يكی «ظلّ» است به معنی گمراهی، و يكی «غوايه» به معنای سردرگمی و بی هدفی. قرآن درباره پيامبر اكرم در سوره نجم می فرمايد:

«و النّجم إذا هوی. ما ضلّ صاحبكم و ما غوی».

سوگند به ستاره هنگامی كه برای غروب كردن در كرانه افق افتد كه هرگز دوست شما از راه راست منحرف نشده و در ايمان و اعتقادش از راه راست به خطا نرفته است.

پيغمبر شما نه راه را گم كرده و نه بی هدف است.

در عوض، قرآن آن ها كه جهت قلبشان به سوی خدا نيست را اين طور معرفی می كند:

«فی قلوبهم مّرض ...». [10]

در دل آنان بيماری سختی از نفاق است.

نمی گويد «فی قلوبهم اللّه، فی قلوبهم قيامت، فی قلوبهم يكتانگری، فی قلوبهم اخلاص، فی قلوبهم كرامت، فی قلوبهم محبت اللّه، فی قلوبهم محبت الانبياء، فی قلوبهم محبت الحسين» می فرمايد: «فی قلوبهم