چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 412

دارد. روح كه ديگر خودش بی نهايت هست:

«وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ» «1»

برای تمايلات بی نهايت شما، نعمت بی نهايت وجود دارد،

«فِيها ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ» «2»

و برای تمايلات چشمی شما، برای لذت بردن از مناظر، مناظر بی نهايت زيبا وجود دارد. اين طور نيست كه منِ خدا در اينجا به شما بگويم: خود را محدود كنيد، در قيامت نيز بگويم محدود كنيد. قيامت كه دار تكليف و جای حرام و حلال نيست.

«إنَّكُمْ اليَوم فی دارِ عَمَلٍ وَ لاحِسابٍ وَ أنتُمْ غَداً فِی دارِ حِسابٍ وَ لاعَمَل» «3» امروز روز عمل است نه حساب و فردا روز حساب است نه عمل.

تمام اين ها برای حضرت يوسف عليه السلام مانند آفتاب روشن بود و باور داشت، لذا در اوج جوانی و لذت خواهی، دعوت به گناه را پاسخ مثبت نداد. آيا می شود ما نيز خود را كاملًا عاقلانه به قرآن و فرهنگ اهل بيت عليهم السلام محدود كنيم؟

______________________________
(1)- توبه (9): 72؛ «خدا به مردان و زنان با ايمان بهشت هايی را وعده داده كه از زيرِ [درختانِ ] آن نهرها جاری است؟ در آن جاودانه اند، و نيز سراهای پاكيزه ای را در بهشت های ابدی [وعده فرموده ] و هم چنين خشنودی و رضايتی از سوی خدا [كه از همه آن نعمت ها] بزرگ تر است.»

(2)- زخرف (43): 71؛ «در آنجا آنچه دل ها می خواهد و چشم ها از آن لذّت می برد، آماده است.»

(3)- بحار الأنوار: 70/ 91، باب 122، حديث 63.