حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 398
- الخلافة القائمة و صحة أمر الامامة و هدفه من كل ما قال و فعل أن يؤمن الاخرون بهذا الشعار فمن آمن به اهتدی و من لم يؤمن بعد أن بلغه نداء الامام تمت الحجة عليه، و من ثم كان يعمل جاهدا فی سبيل نشر قضيته. كان هذان شعار الامام و هدفه و اتخذ الشهادة سبيلا للوصول إلی هدفه، و لنعم ما قال الشاعر علی لسانه: ان كان دين محمد لم يستقم* الا بقتلی يا سيوف خذينی و مما يدل علی ذلك ما ورد فی كتابه إلی بنی هاشم: أما بعد، فان من لحق بی استشهد و من تخلف لم يدرك الفتح. صرح الامام فی هذا الكتاب بأن سبيله الشهادة و مآلها الفتح و كذلك كان شأن سائر أقواله و أفعاله فی هذا القيام فان كلها توضح ما حمله من شعار و ما اتخذ من سبيل و هدف و كان حين يدعو و يتنصر يدعو و يستنصر من يشاركه فی كل ذلك علی بصيرة من أمره، مثل قصته مع زهير بن القين فان الامام حين دعاه ذهب إلی الامام متكارها ثم: ما لبث- كما قال الراوی أن جاء مستبشرا قد أسفر وجهه، فأمر بفسطاطه فحمل إلی الحسين، عليه السلام، ثم قال لامرأته: أنت طالق! الحقی بأهلك، فانی لا أحب أن يصيبك من سببی إلا خير، ثم قال لاصحابه: من أحب منكم الشهادة فليقم و الا فانه آخر العهد».
مرحوم استاد شهريار در شعر زيبايی اين نكته را اين طور به تصوير كشيده است:
شيعيان ديگر هوای نينوا دارد حسين |
روی دل با كاروان كربلا دارد حسين |
|
از حريم كعبه جدش به اشكی شست دست |
مروه پشت سر نهاد، اما صفا دارد حسين |
|
می برد در كربلا هفتاد و دو ذبح عظيم |
بيش از اين ها حرمت كوی منی دارد حسين |
|
پيش رو راه ديار نيستی كافيش نيست |
اشك و آه عالمی هم در فقا دارد حسين |
|
بس كه محمل ها رود منزل به منزل با شتاب |
كس نمی داند عروسی يا عزا دارد حسين |
|
رخت و ديباج حرم چون گل به تاراجش برند |
تا به جايی كه كفن از بوريا دارد حسين |
|
بردن اهل حرم دستور بود سرّ غيب |
ورنه اين بی حرمتی ها كی روا دارد حسين |
|
سروران پروانگان شمع رخسارش ولی |
چون سحر روشن كه سر از تن جدا دارد حسين |
|
سر به قاچ زين نهاده راه پيمای عراق |
می نمايد خود كه عهدی با خدا دارد حسين |
|
او وفای عهد را با سر كند سوادا ولی |
خون به دل از كوفيان بی وفا دارد حسين |
|
]