حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 271

اين گونه است كه در پس اين چشم دريايی به وجود می آيد كه پروردگار از آن چنين ياد می كند:

«و إذا سمعوا ما أنزل إلی الرسول تری أعينهم تفيض من الدمع مما عرفوا من الحق يقولون ربنا آمنا فاكتبنا مع الشاهدين». [18]

و چون آنچه را كه بر پيامبر نازل شده بشنوند، ديدگانشان را می بينی به سبب آنچه از حق شناخته اند لبريز از اشك می شود و می گويند: پروردگارا، ايمان آورديم، پس ما را در زمره گواهان بنويس.

اين ها چشم گريانی برای پروردگارشان دارند. اين چشمه از متن قرآن می جوشد كه چشمه فيض خداست.

[19]

اگر قلب يوسف بشود، گوش نيز چنين گوشی می شود:

«و الذين اجتنبوا الطاغوت أن يعبدوها و أنابوا إلی اللّه لهم البشری فبشر عباد. الذين يستمعون القول فيتبعون أحسنه أولئك الذين هداهم اللّه و أولئك هم أولوا الالباب». [20]

و بر كسانی كه از پرستيدن طاغوت (بت ها، اربابان كفر و شيطان های سركش) دوری كردند و به سوی خدا بازگشتند مژده باد. پس به بندگانم مژده ده؛ آنان كه سخن را می شنوند و از بهترينش پيروی می كنند. اينانند كسانی كه خدا هدايتشان كرده و اينان همان خردمندانند.

اين گوش همان است كه امير المؤمنين فرمود:

«... و وقفوا أسماعهم علی العلم النافع لهم». [21]

در روايات آمده است كه اگر چنين تحولی در درون انسان اتفاق بيفتد، دوستی خدا در قلب جای می گيرد. خداوند نيز دست دوستی به چنين بنده ای خواهد داد و از آن به بعد دست او دست خدا می شود، زبان او زبان خدا، چشم او چشم خدا و ... در نتيجه، ديگر محال است قلب انسان به بدی متوجه شود و از اعضاء كار ناپسندی سر بزند يا مثلا شكم لقمه حرامی را قبول كند.