چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 380

كلمه «هَواهُ» «1»* يعنی مجموعه تمايلات بی مهار كه اين ها به زنجيرهای سنگين تبديل می شود، انسان را به عالم طبيعت می چسباند و روح، ديگر نمی تواند اين بدن به زنجير كشيده به طبيعت را به جانب خدا حركت دهد. اين شخص، بی دين، بی ميل به خدا و از عبادت فراری می شود، اما عجيب همّت پيدا می كند كه برای بدن بدود.

تمايلات بی مهار است؛ يعنی بدن نه در شكم و نه در شهوت، اصلًا سيری نشان نمی دهد. در پول می گويد: دو، سه، پنج، ده ميليارد. در زن می گويد: دو، سه، چهار، پنج زن، در كتاب ها نوشته اند كه گاهی بعضی از شاهان، در حرم سراهای خود با آن خرج گزاف، بالای هزار زن جوان داشتند و چه ظلمی به اين زنان جوان می شد. بر فرض كه بدن با اين تمايلات بی مهارش با هر زنی يك بار بتواند باشد، هزار زن، يعنی هر سه سال يكبار نوبت هر زن می شد، آن هم زن جوان. اين جنايت بدن و تمايلات بی مهار است. «2»

______________________________
(1)- الخصال: 1/ 223، حديث 54؛ بحار الانوار: 101/ 107، باب 3، حديث 2؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله مَنْ سَلِمَ مِنْ أُمَّتِي مِنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ فَلَهُ الْجَنَّةُ مِنَ الدُّخُولِ فِي الدُّنْيَا وَ اتِّبَاعِ الْهَوَی وَ شَهْوَةِ الْبَطْنِ وَ شَهْوَةِ الْفَرْج.»

هم چنين آمده: الخصال: 1/ 51، حديث 62؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَی أُمَّتِيَ الْهَوَی وَ طُولُ الْأَمَلِ أَمَّا الْهَوَی فَإِنَّهُ يَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَيُنْسِي الآْخِرَة.»

(2)- الكافی: 5/ 511، حديث 5؛ «قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام مَا حَقُّ الْمَرْأَةِ عَلَی زَوْجِهَا قَالَ يَسُدُّ جَوْعَتَهَا وَ يَسْتُرُ عَوْرَتَهَا وَ لَايُقَبِّحُ لَهَا وَجْهاً فَإِذَا فَعَلَ ذَلِكَ فَقَدْ وَ اللَّهِ أَدَّی حَقَّهَا قُلْتُ فَالدُّهْنُ قَالَ غِبّاً يَوْمٌ وَ يَوْمٌ لَاقُلْتُ فَاللَّحْمُ قَالَ فِي كُلِّ ثَلَاثَةٍ فَيَكُونُ فِي الشَّهْرِ عَشْرَ مَرَّاتٍ لَاأَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ قُلْتُ فَالصِّبْغُ قَالَ وَ الصِّبْغُ فِي كُلِّ سِتَّةِ أَشْهُرٍ وَ يَكْسُوهَا فِي كُلِّ سَنَةٍ أَرْبَعَةَ أَثْوَابٍ ثَوْبَيْنِ لِلشِّتَاءِ وَ ثَوْبَيْنِ لِلصَّيْفِ وَ لَايَنْبَغِي أَنْ يُفْقِرَ بَيْتَهُ مِنْ ثَلَاثَةِ أَشْيَاءَ دُهْنِ الرَّأْسِ وَ الْخَلِّ وَ الزَّيْتِ وَ يَقُوتُهُنَّ بِالْمُدِّ فَإِنِّي أَقُوتُ بِهِ نَفْسِي وَ عِيَالِي وَ لْيُقَدِّرْ لِكُلِّ إِنْسَانٍ مِنْهُمْ قُوتَهُ فَإِنْ شَاءَ أَكَلَهُ وَ إِنْ شَاءَ وَهَبَهُ وَ إِنْ شَاءَ تَصَدَّقَ بِهِ وَ لَاتَكُونُ فَاكِهَةٌ عَامَّةٌ إِلَّا أَطْعَمَ عِيَالَهُ مِنْهَا وَ لَايَدَعْ أَنْ يَكُونَ لِلْعِيدِ عِنْدَهُمْ فَضْلٌ فِي الطَّعَامِ أَنْ يُسَنِّيَ مِنْ ذَلِكَ شَيْئاً لَايُسَنِّي لَهُمْ فِي سَائِرِ الْأَيَّامِ.»