حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 30

در مقابل، گروهی هم بودند كه تنها چيزی كه از قرآن نمی ديدند نور بود. اين ها قرآن را مشتی حروف سياه بر روی سفيدی كاغذ می ديدند و می بينند.

به راستی، از چنين انسانی توقع داريد چه نظری درباره اين كلام آسمانی بدهد، و از اين همه آيه چه بفهمد؟ قرآن در وصف حال آنان می گويد:

«و إذا قيل لهم ماذا أنزل ربّكم؟ قالوا:

و هنگامی كه به آنان گويند: پروردگارتان چه چيزهايی نازل كرده، جواب می دهند:

أساطير الأوّلين». [21]

(چيزی نازل نكرده، آنچه به عنوان قرآن در دسترس مردم است همان) افسانه های دروغين پيشينيان است.

آن ها می گفتند: شب های تاريك، محمد پيش داستان سرايان می رود و افسانه های به هم بافته دروغ و مزخرف آنان را حفظ می كند و به هم پيوند می دهد و می گويد اين ها از آسمان نازل شده است. [22]

تعجبی ندارد. وقتی انسان روی وجدانش پا بگذارد و بی وجدانی پيشه كند اين طور می شود. درست است كه قرآن سرنوشت پيامبران گذشته را نيز به دلايل خاصی در برخی آيات طرح كرده است، اما آيا قرآن همه اش داستان است و آن هم داستان های پيش پا افتاده و دروزغ؟ ساير آيات چطور، آيا همگی بافته های دروغ و حكايات گذشتگان اند؟ به راستی، چه چيز آياتی از اين دست دروغ و افسانه است؟

«إنّ اللّه يأمر بالعدل و الإحسان و ايتاء ذی القربی و ينهی عن الفحشاء و المنكر و البغی ...». [23]

به راستی خدا به عدالت و احسان و بخشش به خويشاوندان فرمان می دهد و از فحشا و منكر و ستمگری نهی می كند ....