چهره ملكوتی يوسف عليه السلام، ص: 227

بود. فرمود: من نگهدار ثروت مملكت هستم كه به باد نرود، خرج های بيهوده و اسراف نشود. جيب قدرتمندان حكومت و خويشاوندان پر نشود. به پهنای فلك دهان باز نكنند و پول ها را ببلعند. من راه درآمد، خرج و هزينه را خيلی خوب می دانم.

گفتند: اين پست برای تو باشد. هفت سال در مصر باران نيامد. تمام درختان و زمين ها سوخت، اما آن حضرت قبل از اين هفت سال، با كشاورزی صحيح و پول مملكت كاری كرد كه در سال های قطحی، حتی صبحانه كسی و علف حيوانی كم نيامد. اين حكمت و علم است.

ای كاش در بدنه همه حكومت ها مانند حضرت يوسف عليه السلام بودند. آن وقت ما دنيايی نمونه بهشت داشتيم، ولی متأسفانه بدنه اكثر حكومت ها به دست زليخاها و شوهران آنها است كه جهان به فتنه و فساد كشيده شده است و الا دنيا از لحاظ مال، ثروت، انسان و زمين كمبود ندارد.

دانشمندان جهان می گويند: كره زمين توانايی اين كه به پنجاه برابر جمعيت فعلی خانه، مركب، مسكن، لباس و خوراك، آن هم در حدّ رفاه بدهد را دارد. اما چند ميليون نفر در زمين سير هستند و بقيه گرسنه و پابرهنه؟ چرا؟ چون امثال زليخا و شوهرش فراوان هستند و مانند يوسف عليه السلام كم هستند و مشكل ديگر اين است كه مانند يوسف ها را جايی راه نمی دهند.

لياقت های اعطای حكمت

در سوره بقره می فرمايد:

«وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً» «1»

خدا به هر كس حكمت بدهد، كل خير را به او داده است. معلم حكمت و علم

______________________________
(1)- بقره (2): 269؛ «و آنكه به او حكمت داده شود، بی ترديد او را خير فراوانی داده اند.»