عبرت های روزگار، ص: 302

خوراك افزون و بسيار است.

قُوت اصلی بشر نور خداست

قوت حيوانی مر او را ناسزاست «1» و راز اينكه انبياء خوراك كم را توصيه می كردند، يكی اين بود كه طول عمر را در آن می ديدند. و آنها می خواستند كه انسان تا آنجا كه می تواند در دنيا بماند و در اين ماندن نيز معرفت بياموزد، و خدا را بنده باشد. و اين را نيز سعادت می دانستند.

و البته چنين ماندنی هرگز مايه خستگی و يا ندامت و پشيمانی نخواهد بود.

كسی در لحظه مرگ می گفت: هفتاد و پنج سال تمام، عمر نمودم. و اكنون اگر به سر سطر زندگی بازگردم. و بنا باشد هفتاد و پنج سال ديگر زندگی را تكرار نمايم، همان می كنم كه تاكنون كرده ام. و آن جز يادگيری و ياد دادن نبوده است.

و البته خوراك كم تنها طول عمر را در پی ندارد بلكه عمر طولانی انسان را نيز توأم با سلامت و نشاط و سرزندگی خواهد ساخت. و بسياری از بيماری ها را نيز از انسان دور می سازد. چرا كه بيماری ها، بيشتر، از معده و خوراك و خوردن بسيار، ناشی می شود. لذا پيامبر می فرمود:

«الْمِعْدَةُ رَأسُ كُلِّ داء»

شكم بارگی مايه هر درد و زمينه هر بيماری است.

و من خود پيرمردی را می شناسم كه در آستانه نود سالگی است. و در پرتو كم غذايی از سلامت بالايی برخوردار است. او حافظه اش در حدی است كه دويست هزار بيت شعر در حافظه دارد. و بينايی چشمانش تا آنجاست كه در شب های پنجم تا هجدهم هر ماه، هر شب، كتاب هايی با خطوط ريز، زير نور ماه مطالعه می كند.

و قوَّت و توان جسمی او نيز به گونه ای است كه هر صبح بيست كيلومتر راه می رود.

برادران و خواهران! غذای بسيار، جوان را پير می كند. همچنان كه غذای كم نيز پير را جوان می سازد.

و امروز در اروپا به اين نتيجه رسيده اند كه از طريق اندازه نگاه داشتن در خورد و خوراك می توانند پيری های زودرس را علاج كنند. و علاج نيز می كنند.

ذوالقرنين پرسيد: راز قبرهايی كه مقابل خانه هاست چيست؟

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 1083.