عبرت های روزگار، ص: 203
و چرا جز زيبايی ببيند حال آنكه با چشمان خويش ناظر است كه خداوند برای حفظ زيبايی ها، زشتی ها را نيز به كار بسته است، درست همچون باغبانی كه برای حفظ آب كه بيراهه نرود، از كهنه پارچه های متروك و فرسوده و نيز بوته های خشك و خاك های گِل شده، بهره می برد.
قرآن كريم
يكی از شبهه های داغ كه تازه از تنور ذهن پاره ای بيرون آمده است و می كوشند كه متاعی پر مشتری باشد، در باب كتاب خدا، قرآن كريم است.
می گويند: قرآن، مجموعه ای از آيات است. و آيات نيز هر كدام به انگيزه ای خاص نزول يافته اند.
به عنوان نمونه: كسی بر كسی اخم كرد، و در وی عبوسانه درنگريست، لذا سوره ای در ملامت او، با نام سوره عَبس، فرود آمد.
و بدينسان، نتيجه می گيرند: كه آيات، فرزند حوادثند. و می افزايند كه:
حوادث، محدود و محصور به زمان پيامبر، نبوده و نيست.
بنابراين اگر پيامبر بيشتر می زيست با حوادث بيشتری نيز مواجه بود. و در نتيجه آياتی بيشتر نيز فرود می آمد.
و آنگاه پا را از اين فراتر می نهند و می گويند: اگر پيامبر، پيامبر عصر ما بود، و نيز از نسل امروز، طبيعةً با حوادثی بديع تر روبرو بود، و بی شك آياتی تازه تر نيز نزول می يافت. و به حتم، چنين قرآنی با قرآنِ قرن ها پيش هرگز همخوانی نداشت.
و نتيجه آنكه اين قرآن كتاب امروز نيست، و به كارِ امروزيان نمی آيد.
و البته اين شبهه بس مبارك است، چرا كه خود حقيقتی را روشن و آفتابی می سازد. حقيقتی كه قرآن پيوسته ما را به آن می خواند، و به كرّات می گويد: بر آيات اين كتاب تعقل كنيد، و به ظاهر آن بسنده ننماييد.
