عبرت های روزگار، ص: 94
اينكه گويی اين كنم يا آن كنم
خود دليل اختيار است ای صنم
اراده جاودانه
خداوند مهربان، انبيا را بر انگيخت تا با طرح احكام والای خود راه بهره وری از گوهر اختيار بر انسان ها بنمايند. تا مباد به گناه، سركشی، و عصيان، آلوده و آغشته شوند.
و در يك سخن، احكام و مقررات حكيمانه الهی، انسان ها را از آلودن و آغشتن به پستی ها و پليدی ها مصون نگاه ميدارد. و بر اساس خواست و اراده جاودانه و پيوسته حق، هماهنگی و هم نوايی و هم رأيی با آن مقررات نورانی و پر فروغ، نتايجی سود بخش، پر ثمر، و نيز دستاوردی خوشايند در پی خواهد داشت.
همچنانكه تخلف و نافرمانی نيز رهاوردی گران و ناگوار به دنبال دارد.
آری، آنچه از دنيا و آخرت بهشت می سازد و خرمی و نشاط، به كار بستن احكام الهی است. كه به كار نبستن آن نيز دوزخی سوزان و پر لهيب برپا خواهد ساخت.
و اينها، هيچكدام به خواست و نخواستن انسان نيست.
بل آيين خداوندی است كه هرگز دستخوشِ تحويل و تغيير و ديگر شدن نخواهد شد.
«وَلَن تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهَ تَحْوِيلًا» «1» و در يك سخن، بافت و سيرت و ساختار هستی بر اين است:
گندم از گندم برويد جو ز جو
از اين روی، هيچ امكان پذير نيست كه كسی زنا كند اما مزد او بهشت باشد.
و يا نماز بگزارد، ولی جای در آتش گيرد.
اهل تسنن نيز اگر در نوشته های خود آورده اند كه خداوند به ميل و خواست و دلخواه خود می تواند هر كسی را به بهشت و يا در درون دوزخ جای دهد، سخنی ناروا و ناصوب می گويند و نيز خلاف آنچه خداوند در كتاب خود آورده است. و
______________________________ (1) در سنت خدا هيچ تغييری نمی يابيد. فاطر/ 43.
