عبرت های روزگار، ص: 101

يوسف

زندان، همواره منزلگاهِ انسان های بی منزلت نبوده و نيست. بل، گاه مردانی سليم، صادق، پاك رَوش، و دور از فساد و گناه، و برخوردار از رستگاری و تقوی در آن گرفتار می آيند. چرا كه ناپاكانِ پليد، و حاكم، و قَدَر، و قدرتمند، ايشان را مانع و جلوگير و نيز موجبات زحمت و رنج خود می دانند، و هرگز نمی توانند با حضور و آزادی ايشان تن به فجور و ناپسندی ها دهند. زيرا كه پاكان نسبت به ناپاكی ها و پستی ها و زشتی ها، بی احساس و بی تفاوت نبوده و نيستند، بلكه در برابر هر لغزش و كجی و انحراف، پايداری و پايمردی نموده و می ايستند.

بيداری

اگر چه اين مردان پاك غالبِ احوال مغلوب می شوند، و زمينه قدرت برای ايشان فراهم نمی شود، اما سيره، شيوه و منش ايشان سبب بيداری مردمان غافل خواهد بود. و ای بسا سال ها پس از مرگِ ايشان نيز همان بيداری اوج گيرد و فوج فوج از خفتگان غافل را بيداری دهد و آنان را به ايستادگی در قبال