عبرت های روزگار، ص: 112

كه فُتُوت دادن بی علت است

پاك بازی خارجِ هر ملت است

زانكه ملت فضل جويد يا خلاص

پاك بازانند قربانان خاص

نی خدا را امتحانی می كنند

نی درِ سود و زيانی می زنند «1» راستی اينگونه زندانيان را در كدام فرهنگ سراغ داريد؟

رفتار ناصواب

البته، اينگونه زندانيان كه به گناه بيگناهی راهی زندان می شوند، بسيار نادر و اندكند. و بيشترينِ زندانيان كسانی بوده و هستند كه تن به هرزگی، رذالت، فرومايگی، پستی و پليدی و رفتار ناصلاح و ناصواب داده، و از اين رو به كيفر كردار خويش در بند و اسيرند.

چونكه بد كردی بترس ايمن مباش

زآنكه تخم است و بروياند خداش «2» و بی شك زندان برای اين زندانيان هرگز مزد و پاداش نخواهد بود. چرا كه اينان ندای پيامبران را پاسخ نگفتند، و راهی كه پيوسته از آن منع می شدند، پيمودند.

و پيمانه وجود خويش را از معصيت و نافرمانی خداوند مالامال و لبريز ساختند.

خصال

حال، كه سخن از زندان و زندانيان به ميان آمد نكته ای را از ياد نبريد:

اساساً، زندان تنها قلعه ها و حصارهای محدود كه در آن بزهكاران و متهمان گرفتار می كنند، نيست. بلكه پاره ای از خصال و صفات انسان ها نيز به

______________________________
(1) زيرا كه جوانمردی، عطایِ بی علت است. و اساساً همه چيز را باختن ورایِ هر مذهبی است. زيرا كه مذهب، برتری يا رهايی را می جويد، ولی پاكبازان قربانيان خاص خدايند.

ايشان نه خدا را آزمون می كنند و نه در پی سود و زيانند. مثنوی معنوی، دفتر ششم، 1972 تا 1974.

(2) مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 166.