عبرت های روزگار، ص: 156
داشته اند. به گونه ای كه به محض نزول يكی از آن آيات كريمه در می يافتند كه از سوی امام اميرالمؤمنين علی عليه السلام رفتاری مهم، مثبت، و گران سنگ صدور يافته، و آيه از همان ماجرا پرده می گشايد.
و چندان نمی پاييد كه زبان به زبان می چرخيد.
و بعدها نيز به قلم آمد و بر صفحات تاريخ نشست و به صورت مكتوب ماندگار شد.
و اكنون نيز همان مكتوبات ماندگار، كه پاره ای نوشته دانشوران بزرگ اهل سنت، و پاره ای نيز به قلم عالمان برجسته شيعی است در دسترس و اختيار ماست. يكی از اين آيات بلند و مبارك، كريمه ذيل می باشد:
«انَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَهاجَرُوا وَجاهَدُوا فِی سَبِيْلِ اللَّه
اولئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَةَ اللَّه وَاللَّه غفورٌ رَحِيم» «1» در اين كريمه زيبا بر حقايقی همچون: ايمان، هجرت، و جهاد در راه خداوند، و نيز رجاء واثق بر رحمت وی، كه غافر و رحيم است، اشارتی رفته و ما نيز اشاره وار شرح می كنيم.
ايمان
ايمان، رشته ای است كه دل را به خداوند گره می زند. و همين نيز چه گره ها كه از كار انسان می گشايد.
مومن هرگز با حادثاتِ مرد افكنِ روزگار از دست نمی رود، و اسير حيرت و حيرانی نمی شود، چرا كه به قايقی مانند است كه با رشته ای محكم و استوار به ساحل بسته باشند.
و از همين روست كه جزرها و مدهای دريای پرتلاطم حيات، جز به نوازش وی نمی انجامند.
______________________________ (1) كسانی كه ايمان آورده اند و آنان كه مهاجرت كرده اند و در راه خدا جهاد نموده اند، به رحمت خدا اميد می دارند و خدا آمرزنده و مهربان است. بقره/ 218.
