عبرت های روزگار، ص: 86
آمرزش كردار ناصواب خود اينگونه سوگند می دهند:
«بِحَقِ هَذا الْقُرآنِ وَبِحَقِ كُل مُؤمِنٍ مَدَحْتَهُ فِيه»
خدايا، به حقيقت قرآن و بندگان محمود، و پسنديده و خوش خصال كه در اين كتاب از ايشان ياد نموده و ستوده ای، ما را ببخش.
و از شمار مومنان اندك و انگشت شمار كه در اين كتاب مورد ستايش خداوند قرار گرفته اند، «آسيه» همسر فرعون است.
بنابراين، منظور از آل فرعون آسيه نخواهد بود.
و البته، مقصود، فرزندان فرعون نيز نيستند. چرا كه فرعون، فرزندی نداشت. و بدين سبب نيز موسی را به فرزندی خويش پذيرفت.
از اين روی، آل فرعون، به پيروان ايشان معنا می شود، يعنی كسانی كه صورت، هيئت و شكل و رنگ زندگی را از ايشان دارند. و در يك سخن؛ فرعونی می انديشند. و فرعونی رفتار می كنند.
صالحان
آری، جايی كه پای خوبان و صالحان در ميان است، خداوند متعال، هيچ رضا و رضايتی ندارد كه آدميان به رنگ فرعون باشند، و او را مقتدای خويش بخواهند. و بخوانند.
البته، خداوند، در قرآن كريم، اگرچه تمامی خوبی ها و پاكی ها را ياد فرمود، اما از تمامی خوبان و پاكان ياد نكرد. و نيازی نيز نبود. بل نمونه هايی چند كفايت می نمود، و بر همان ها نيز اكتفا و بسنده فرمود.
عبرت
جای جایِ حيات و زندگانی پاكان درس آموز است. و عبرت. و پند.
و نصيحت. و وعظ.
و پيش از اين، به يكی از همين مردغان پاك، اشاره ای داشتيم كه مرغی خوشخوان در قفس ديد، و ديد كه ملتمسانه در قفس بر او چشم دوخته است.
