عبرت های روزگار، ص: 183

شيدای علی

بركاتِ سرزمين طوس، همواره، مبارك بوده است.

و همچون ابرها كه از دل دريا بر می خيزند و به آسمان می روند و آنگاه بر خاك های خشك و تشنه دور و نزديك، سخاوتمندانه، فرو می بارند، و سبزه و طراوت را به بار می آورند، خاك طوس نيز خاستگاه چهره های پرفروغ مردانی بوده است كه با بارِشِ دانش خويش دل های تشنه و طالب و مستعد را حيات و نشاط بخشيده اند.

و البته، نشاط و حيات، همچون آب، پيوسته به دنبال تشنه و طالب است.

تشنگان گر آب جويند از جهان

آب جويد هم به عالم تشنگان «1» و پيوسته از خداوند اين تشنگی و طلب را بخواهيد. و هم بخواهيد كه احساس كاذب سيری را از ذائقه شما برگيرد.

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1471.