عبرت های روزگار، ص: 44
«ذلِكَ فَضْلُ اللَّه يُؤتِيهِ مَنْ يَشاء واللَّه واسِعٌ عليمٌ» «1» بله، او چيزهايی می ديد كه قرآن پيش از اين وعده كرده بود. و در فراوانی از آيات او را نويد و بشارت داده بود.
چون در دَمِ مرگ پرده ها به كنار می رود.
و در آن حال است كه انسان رفيقان و ياران خود- اهل بيت- را می بيند.
و بهشت را.
از اتاق خارج شدم. جوانی مرا ديد. و ديد كه روحانی هستم. پيش من آمد، و عاجزانه گفت: آقا، شما را به خدا، حال كه پيش اين بيمار رفتيد، سری هم به بيمار ما بزنيد، و بر بالين او نيز دعايی بخوانيد.
گفتم: مانعی ندارد. وارد اتاق شدم. ديدم بيمار خوابيده است، و درست مثل استاد چشمان او نيز بر هم است اما با لب های خود زمزمه ای دارد. خود را نزديك نموده تا ببينم چه می گويد. اما چه حرف هايی ك شنيدم!
او به صورت رگبار ناسزا و دشنام می داد. و با فحش و توهين می گفت: خانه مرا می خواهيد؟ و حساب های بانكی؟ و در همان حال كه اينها را می گفت، مُرد.
بهره دوم
عبور ما از صراط، بنا بر آيات و روايات، با اختلاف و تفاوتی كه انسان ها با يكديگر دارند مختلف و گوناگون است.
در خبر آمده است: عبور پاره ای انسانها از صراط در زمانی به ميزان هزار سال قيامت كه هر روز آن، به صراحت آيات، پنجاه هزار سال است به درازا می كشد.
______________________________ (1) اين فضل خداست كه به هركس كه خواهد ارزانی دارد، و خداوند بخشاينده و داناست. مائده/ 54.
