عبرت های روزگار، ص: 176

درست همچون دانه ها كه مغلوب خاك می شوند، و در دل خاك نيز شكسته، اما ديری نمی پايد كه مشت بر دهان خاك كوفته، و آن را واپس می زنند. و قامت می كشند. و اوج می گيرند. و بالا می روند. و خاك را در زير پای خود قرار می دهند.

چون نشان مومنان مغلوبی است

ليك در اشكستِ مومن خوبی است

گر تو مشك و عنبری را بشكنی

عالَمی را روح و ريحان پر كنی «1» «وَمَنْ يَتَوَلَّ اللَّه وَرَسُولَهُ والَّذِينَ آمَنُوا فَان حِزْبَ اللَّه هُمُ الغالِبون» «2» كسانی كه پذيرای ولايت خداوند و پيامبرش و علی باشند، در همه احوال فاتح و غالبند.

فارسيان

حال ببينيم اين شيعيانِ غالب و پيروزمند، با آن خصيصه های شايسته و ارجمند، كه جايگزين مومنان پيشين می شوند، كيستند؟ و نيز از كدامين سرزمين؟

وقتی پيامبر، بالای منبر، آيه را تلاوت كرد و مومنان را هشدار داد كه روزگاری در می رسد و قومی شايسته بر جايگاه آنان تكيه می زنند، تمام مردم به حيرت فرو رفتند، و می پرسيدند كه اين قوم كيستند؟ و از كجا؟ و سپس رو به پيامبر داشتند، و از ايشان نيز پرسش نمودند كه آيا خود از اين قوم با خبر است؟

و پيامبر كه خود آموزگار كتاب است، و از چند و چون آن نيز آشنا و آگاه می باشد، فرمود: آری، می دانم. و آنگاه دست مبارك خويش بر دوش سلمان نهاد. و فرمود:

______________________________
(1)) مثنوی معنوی، دفتر سوم، بيت 4499 و 4495.

(2) مائده/ 56.