عبرت های روزگار، ص: 138

و از همين روست كه بر كسی كمترين ستمی نخواهد رفت.

«فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شيئاً» «1» و چيزهايی كه در پيش چشم ما به حساب نمی آيند، حسابرسی می شوند.

«وَ ان كانَ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ اتَيْنا بِها» «2» و البته به دنبال توزين و سنجش، همه چيز آفتابی و روشن می شود.

و آنجاست كه چه عملهايی سبك، بی وزن و بی مقدار می نمايند، هر چند كه در دنيا حجيم و بزرگ می نمودند.

و عمل هايی نيز وزين، سنگين و پربها و گرانقدر، اگر چه در دنيا به چشم اهل دنيا نمی آمدند.

«فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِيْنُهُ فَاولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون

وَمَن خَفَّتْ مَوازِيْنُهُ فَاولئكَ الَّذِيْنَ خَسِرُوا انْفُسَهُم» «3» آنانكه كفه كردارشان سنگين و با وزانت است رهايی می يابند، و آنانكه كردارِشان خفيف و سبك باشد در اين بازی بازنده اند.

پاداش

و آنكاه هنگامه پاداش و مزد فرا می رسد:

«فَامَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوازِيْنُهُ فَهُوَ فِی عِيْشَةٍ راضِيَة» «4» آنانكه برخوردار از عمل هايی وزين و موزون باشند در عيض و نوش و طَرَب غرقه می شوند. و تا خدا بر كرسی خدايی است گرد ملال نمی بينند، و البته آنچه می خواهند در كف ايشان است و هرگز از كف نمی دهند.

______________________________
(1) انبياء/ 47.

(2) انبيا/ 47.

(3) مؤمنون/ 102، 103.

(4) قارعه/ 6.