عبرت های روزگار، ص: 253

دار سلام و سلامت

در اين عالَم چيزی نيست كه بيهوده، بی سود، و بی ثمر و باطل باشد.

«رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا» «1» و اگر كسی چيزی را باطل و بی فايده می انگارد، بايد چشمان خويش را متهم، و مداوا كند.

پيش چشمت داشتی شيشه كبود

زان سبب عالم كبودَت می نمود «2» البته، اشكال كار اينجاست كه پاره ای از مردم پاره ای از چيزها را بيهوده و بی جا مصرف می كنند، و همين نيز بدی ها را پديد می آورد.

تو را تيشه دادند كه هيزم كنی

ندادند بر فرق مردم زنی «3»

______________________________
(1) آل عمران/ 191.

(2) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 1362.

(3) سعدی.