عبرت های روزگار، ص: 247

روزن از بهر چه كردی ای رفيق

گفت تا نور اندر آيد زين طريق

گفت آن فرع است اين بايد نياز

تا از اين ره بشنوی بانگ نماز «1» عيسی عليه السلام می گفت: موسی عليه السلام فرموده است: بدی و گناه نكنيد، اما من می گويم: فكر بدی و گناه را نيز نكنيد، كه روح و جان شما را آلوده و مكدر می سازد.

از خيال و وهم و ظن بازش رهان

از چَه و جورِ رَسَن بازش رهان «2» و آنگاه تمثيل می كرد كه اگر خانه ای از آيينه باشد، و در آن چوبی آتش كنند، و دود كند، و سپس خاموش سازند، بی هيچ گمان آينه ها نيز دود خواهند گرفت. و می افزود كه: گناه اينگونه آيينه روح و دل را كدورت می دهد.

خاكستر

حال قطعه ای از كتاب خدا ياد كنم كه در آن ماجرای كسانی را باز می گويد كه نيت خلاف كردند، و بازتاب تلخ آن را نيز چشيدند:

جوانی با كرامت و دلباخته حق، در حاشيه شهر صنعای يَمن، خاك زمينی را شخم زد و شكافت.

كی شود گلزار و گندم زار اين

تا نگردد زشت و ويران اين زمين

كی شود بستان و كشت و برگ و بر

تا نگردد نظم او زير و زَبر

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 2227 تا 2230.

(2) مثنوی معنوی، دفتر ششم، بيت 2787.