عبرت های روزگار، ص: 136

«الَّذِينَ يُومِنُونَ بِالْغَيب وَيُقيِمُونَ الصَلاة وَمِمَّا رَزَقْناهُم يُنْفِقُون» «1» و اينهمه را نيز از سر عشق و دلدادگی و رغبت و ميل تمام، تن می دهند.

در نگنجد عشق در گفت و شنيد

عشق دريايی است قعرش ناپديد

قطره های بحر را نتوان شمرد

هفت دريا پيش آن بحر است خرد «2» و اساساً درسی كه مقصود و منظورِ نظر پروردگار از پديد آوردن كارگاه هستی است چيزی جز عشق ورزی و عشق آموزی نخواهد بود.

عاشق شو ورنه روزی كار جهان سرآيد

ناخوانده درس مقصود در كارگاه هستی «3» البته، نشان عاشقی، دل دادن و دلبستن به خواست و خواهش معشوق است.

و آن معشوق يكتا در نوشته ای با نام قرآن كريم مجموعه خواست های خويش را برشمرده است.

و آنان كه عاشقانه به كار می بندند چه داد و ستدی كه در بازار قيامت به پا خواهند كرد.

ترازو

در اين بازار دنيا داد و ستدها بر اساس سنجش است. و ابزار سنجش نيز ترازوست. و ترازوها گونه گونه. چرا كه متاع و كالاهای اين جهانی نيز گونه گون و مختلفند. از اين رو با همان ترازو كه طلا را سنجش می كنند، ارْزَن را نمی سنجند.

وگرنه سنجشی حق و صحيح نخواهد بود.

______________________________
(1) بقره/ 3.

(2) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 2731 و 2732.

(3) حافظ.