عبرت های روزگار، ص: 124

و در سوره مباركه توبه چنين می خوانيم:

«افَمَنْ اسَّسَ بُنْيانَهُ عَلی تَقْوَی مِنَ اللَّه ورِضوانٍ خَيْرٌ امْ مَنْ اسَّسَ بُنْيانَه عَلی شَفا جُرُفٍ هارٍ فانْهارَ بِه فِی نارِ جَهَنَّم وَاللَّه لايَهْدِی الْقَومَ الظالِمين» «1» آيا كسی كه در قلمرو حيات، تنها خداوند را منظور نظر داشته، و به شيوه تقوی پيش رفته، و بنای زندگی را تنها بر بنياد پرهيز بنا نهاده است، با كسی كه زندگی و حيات را بر لبه پرتگاه گناه و تيغه سُستِ معصيت بنا می نهد، يكسان و برابرند؟

سلامت

و علی عليه السلام در طی شصت و سه سال تمام، خشتِ كردار و اعمال خويش را جز بر شالوده تقوا بَنا و بنيان نكرد. او با اسلام زيست و با سلامت و تسليم پر كشيد.

عملِ برترين

رسول مطهر اسلام، در آخرين جمعه از ماه شعبان، برای مردم، سخن می گفت.

و علی عليه السلام كه جوانی بيست و چند ساله بود، و با ادب و متانتِ تمام كلام پيامبر پاك خدا را استماع می كرد، پس از اتمام سخن، از جای خويش برخاست، و با دنيايی خشوع و وقار پرسيد:

«ما افْضَلُ الْاعْمال فِی هذَا الشَهر؟»

در اين ماه خوب خدا، كدامی عمل فضيلتی افزون و بيش دارد؟

حضرت به پاسخ فرمود:

«يا ابَاالْحَسَن! افْضَلُ الْاعْمال فی هَذا الشَهر الْوَرَعْ عَنْ مَحارِمِ اللَّه» «2» يا علی! برترين اعمال، در اين ماه ميمون و مبارك، بازداشتن خويش از عموم ممنوعات و مُحرمات الهی است.

______________________________
(1) توبه/ 109.

(2) بحارالانوار، ج 42، ص 190.