عبرت های روزگار، ص: 18
سال آن را به عهده می گيرم.
و البته، فرزدق بيش از چهل سال نيز عمر نكرد.
آری سيد اسماعيل به ميرزا گفت: حرمت و حريم اهل بيت را بايد حفظ نمود.
مرحوم ميرزا، تحسين كرد. و پذيرفت. و فرمود به اتفاق به حضور ايشان می رويم. و رفتند. نخست، ميرزا قامت را خم كرد و دستان سيد حيدر حلی را بوسه زد. و آنگاه صد ليره عثمانی به او هديه كرد.
و صد ليره عثمانی مبلغ بالايی است.
عموی ما، مرحوم آية اللَّه العظمی حاج شيخ موسی خوانساری، در عراق، مرجع تقليد بود. در همان زمان نامه ای به پدر بزرگِ من می نويسد و در آنجا احوال مردم عراق را شرح می كند و می گويد: سخت در فقر و فاقه ايم. و گرانی بيداد می كند. در همين سال هزينه زندگی ما به دليل رفت و آمد بسيار، به يك تومان می رسد.
حال، مرحوم ميرزا كه چهل سال قبل از ايشان می زيسته است در همان شهر عراق صد ليره عثمانی به سيد حيدر حلی به هديه می دهد.
دو نكته
و البته در اين رفتار زيبا و جذاب مرحوم ميرزای شيرازی، دست كم دو نكته ناب موج می زند، كه بايد بياموزيم.
1. حفظ حرمت و حريم كس و يا كسانی كه در جايگاه ايشان جای گرفته ايم.
2. به فرض علم و دانايی بسيار، از در مشورت در آييم. و خود را غنی و مطلق نپنداريم.
فيض مُدام
راستی، ما بر جايگاه چه كس تكيه كرده ايم؟!
پاسخ را از زبان قربن بشنويد:
