عبرت های روزگار، ص: 142

صد هزاران پادشاهان نهان

سرفرازانند ز آن سوی جهان

نامشان از رشكِ حق پنهان بماند

هر گدايی نامشان را برنخواند «1» و يا كسی در چشمان ايشان بزرگ می نموده، و به وی دل می بستند، و اكنون پس از سنجش در می يابند كه تحفه ای نبوده است و به واقع دل به فردی زبون و پست و خوار بسته بودند. و همين جاست كه يكديگر را ملامت می گويند.

عاشقان از درد زآن ناليده اند

كه نظر ناجايگه ماليده اند «2» عاشقان لُعبتان پر قَذِر

كرده قصد خون و جان همدِگر «3» كه فنا شد عاشق و معشوق نيز

كه نه چيزند و هواشان نه چيز «4»

ميزان

اما اينكه ترازو چيست؟ و چگونه است؟ و يا در قيامت چگونه سنجش می كنند؟ هر يك پرسشی است، كه روايات، پاسخ آن را گفته اند:

«هُمُ الْانْبِياء وَالاوصياءُ ونحنُ الْمَوازِين»

میزان، كردار و رفتار و گفتار پيامبران و اهل بيت مكرم است. و كارهای هر

______________________________
(1) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 935 و 936.

(2) عاشقان از آن جهت از درد می نالند كه به جايی كه نبايد نظر اندازند، نگريسته اند. مثنوی معنوی، دفتر چهارم، بيت 229.

(3) عاشقانِ خوب رويانِ پر از كثافت، قصد كشتن و جان همديگر می كنند.

(4) مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بيت 1203 و 1205.