عبرت های روزگار، ص: 315

خير و مبارك دور می دارد.

«وَلا تَتَّبِعِ الْهَوی فَيُضِلَّكَ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ» «1» با هوی و آرزو كم باش دوست

چون يُضِلُّك عن سبيل اللَّه اوست «2» و البته جز با مدد خداوند بر هواهای خويش نمی توان فائق شد.

از هواها كی رهی بی جام هو

ای زهو قانع شده با نام هو «3» و كسی كه دست از هواهای خود بِشُويد پاينده و جاودانه خواهد بود.

چون زجان مُردم زجانان زنده ام

نيست مرگم تا ابد پاينده ام «4» باری، پايندگی و زندگی جز در سايه بی هوايی به چنگ نمی آيد، همچنانكه مردگی و كوری جز در شوره زار هوس و هوا نمی رويد.

«وَالْهَوی شَرِيْكُ الْعَمی » «5» حقيقت سرايی است آراسته

هوا و هوس گرد برخاسته

نبينی كه جايی كه برخاست گرد

نبيند نظر گرچه بيناست مرد «6»

بازتاب يك هوی

حال نمونه ای از هواپرستی و نيز بازتاب آن را ياد كنيم:

______________________________
(1) ص/ 26.

(2) مثنوی معنوی، دفتر دوم، بيت 3743.

(3) مثنوی معنوی، دفتر اول، بيت 3453.

(4) شمس تبريز.

(5) نهج البلاغه، نامه 31.

(6) سعدی شيراز، متوفی 691.